Zum Inhalt springen

Andreas Krieger NAJDALSZY RZUT KULĄ HEIDI

Osobista historia, lekcja historii: o doświadczeniach Andreasa Kriegera jako pionka państwa NRD w walce systemów i o tym, jak ważne jest rozliczenie się z nimi.

„Chciałam być pierwszą kobietą w NRD, która rzuci na odległość 23 metrów”.

Beim Laden von Videos aus externen Quellen werden Statistik-Cookies gesetzt.
Mehr erfahren

Video anzeigen
Historia Andreasa Kriegera

Etapy życia Andreasa

Heidi w wieku 14 lat zostaje wydelegowana do Kinder- und Jugendsportschule (KJS) (sportowa szkoła dla dzieci i młodzieży). Tutaj zaczyna się jej kariera w NRD-owskim sporcie wyczynowym. Po uzyskaniu przez Heidi świetnych wyników, berliński klub sportowy SC Dynamo Berlin przy Berlińskim Sportforum, decyduje się przesunąć ją na treningi dla przyszłych medalistów.

Heidi w wieku 14 lat zostaje wydelegowana do Kinder- und Jugendsportschule (KJS) (sportowa szkoła dla dzieci i młodzieży). Tutaj zaczyna się jej kariera w NRD-owskim sporcie wyczynowym. Po uzyskaniu przez Heidi świetnych wyników, berliński klub sportowy SC Dynamo Berlin przy Berlińskim Sportforum, decyduje się przesunąć ją na treningi dla przyszłych medalistów.

Pierwszy środek dopingujący otrzymuje Heidi od swojego trenera, który podaje go dodatkowo do witamin. Były to niebieskie pigułki. Heidi nie zna ich nazwy, nie były w oryginalnym opakowaniu. Trener określa je jako „środek wspomagający”.

Pierwszy środek dopingujący otrzymuje Heidi od swojego trenera, który podaje go dodatkowo do witamin. Były to niebieskie pigułki. Heidi nie zna ich nazwy, nie były w oryginalnym opakowaniu. Trener określa je jako „środek wspomagający”.

Na lekkoatletycznych Mistrzostwach Europy w Stuttgarcie Heidi Krieger zdobywa złoty medal w pchnięciu kulą. Pchnęła wówczas kulę na odległość 21,10 m!

Na lekkoatletycznych Mistrzostwach Europy w Stuttgarcie Heidi Krieger zdobywa złoty medal w pchnięciu kulą. Pchnęła wówczas kulę na odległość 21,10 m!

Upada Mur Berliński, kończy się okres zimnej wojny. Heidi nadal jest nadal olimpijską sportsmenką. Swoją karierę kończy jednak dwa lata później w wieku 26 lat. Jej organizm odmawia posłuszeństwa, ponieważ jest wyczerpany wskutek treningów wspomaganych środkami dopingującymi.

Upada Mur Berliński, kończy się okres zimnej wojny. Heidi nadal jest nadal olimpijską sportsmenką. Swoją karierę kończy jednak dwa lata później w wieku 26 lat. Jej organizm odmawia posłuszeństwa, ponieważ jest wyczerpany wskutek treningów wspomaganych środkami dopingującymi.

Następuje zwrot w życiu Heidi. Jej przyjaciel i kolega z pracy uświadamia jej, co się z nią dzieje. Nazywa po imieniu to, czego tak długo szukała: transseksualizm.

Następuje zwrot w życiu Heidi. Jej przyjaciel i kolega z pracy uświadamia jej, co się z nią dzieje. Nazywa po imieniu to, czego tak długo szukała: transseksualizm.

Po trzech latach Heidi Krieger staje się wreszcie Andreasem Kriegerem. Decyzja, by żyć dalej jako mężczyzna, ratuje jej życie.

Po trzech latach Heidi Krieger staje się wreszcie Andreasem Kriegerem. Decyzja, by żyć dalej jako mężczyzna, ratuje jej życie.

Dopiero procesy dotyczące środków dopingujących w roku 2000, prowadzone przeciwko osobom odpowiedzialnym za doping w NRD, utwierdziły Andreasa w przekonaniu, że przez lata był ofiarą stosowania środków dopingujących.

Dopiero procesy dotyczące środków dopingujących w roku 2000, prowadzone przeciwko osobom odpowiedzialnym za doping w NRD, utwierdziły Andreasa w przekonaniu, że przez lata był ofiarą stosowania środków dopingujących.

Andreas żeni się z kobietą, którą poznał dwa lata przed rozpoczęciem procesów dotyczących dopingu: „Moja żona jest dla mnie jak najwyższa wygrana z premią. Czuje się szczodrze obdarowany”.

Andreas żeni się z kobietą, którą poznał dwa lata przed rozpoczęciem procesów dotyczących dopingu: „Moja żona jest dla mnie jak najwyższa wygrana z premią. Czuje się szczodrze obdarowany”.

„Dla państwa kolektyw był ważniejszy od jednostki. Realizacja celów partii była ważniejsza od samorealizacji jednostki. Domniemana wyższość socjalizmu nad kapitalizmem miała znaleźć odzwierciedlenie przede wszystkim w sukcesach sportowych”.
Andreas Krieger

Tło dopingu państwowego w NRD

Pchnięcie kulą kobiet: 23 metry pod koniec lat 80-tych XX wieku były w zasięgu ręki

Podczas pchnięcia kulą, metalowa kula wyrzucana jest na skutek gwałtownego wyprostowania ramienia. Kamienie stosowane podczas sportowych zawodów antycznych zostały zastąpione kulami armatnimi. W roku 1860 sprecyzowano wymiary i ciężar kuli. Pierwszy oficjalny rekord wśród kobiet został zapisany w roku 1924 i wynosił 10,15 m. Dopiero w 1977 r. przekroczono magiczne 22 metry. Po kolejnych 10 latach, w roku 1987 Natalya Lisovskaya ustaliła podczas zawodów w Moskwie obowiązujący do dzisiaj rekord świata wynoszący 22,63 m. Od tego czasu żadna kobieta nie była w stanie pobić tego oficjalnego rekordu świata, a bariera 23 metrów nadal nie została oficjalnie przekroczona.

Stuttgart 1986: Pierwsze Mistrzostwa Europy w lekkoatletyce w Niemczech

Nastrój panujący w Stuttgarcie podczas Mistrzostw Europy na stadionie Neckar był niesamowity. Również ci, którzy nie byli zwycięzcami, byli entuzjastycznie przyjmowani przez fanów. W punktacji medalowej na pierwszym miejscu uplasowali się atleci z Związku Radzieckiego – na kolejnych miejscach z NRD, którzy mogli poszczycić się taką samą liczbą złotych medali jak sportowcy radzieccy. W latach od 1972 do 1988 w ramach ogólnej punktacji medalowej sportowcy ze Związku Radzieckiego zajmowali pierwsze miejsce, a sportowcy z NRD drugie.

Promowanie sportowców w NRD

Struktura rozwojowa sportowców w wyczynowym sporcie NRD była zorganizowana w postaci systemu (stopień I – III) i zawierała systematyczne fazy treningowe od wieku dziecinnego aż po okres dojrzałości. Centra treningowe, traktowane były jako miejsca wyszukiwania talentów. Po każdym roku kontrolowano postępy trenujących dzieci. Jeśli wyniki były dobre kierowano je do Kinder- und Jugendsportschule (KJS) (sportowa szkoła dla dzieci i młodzieży). Szkoły KJS decydowały o selekcji i wyszukiwaniu talentów w centrach sportowych oraz w profesjonalnych klubach sportowych NRD. Tylko najbardziej wytrzymali, utalentowani i najlepsi sportowcy delegowani byli z KJS do profesjonalnego klubu sportowego, jakim był na przykład SC Dynamo Berlin.

Plan państwowy 14.25

W NRD sukces sportowy o randze międzynarodowej był celem państwowym i nadrzędnych potwierdzeniem rzekomej przemyślanej strategii socjalizmu. Na tej podstawie Komitet Centralny SED (Partii Jedności Niemiec) opracował plan państwowy 14.25. Plan ten był przykrywką dla tworzenia zorganizowanego i finansowanego na szeroką skalę dopingu oraz badań i rozwoju substancji wspomagających (środków dopingujących). Od roku 1974 plan państwowy 14.25 został wprowadzony zaczynając od Centralnego Komitetu SED poprzez Krajowy Komitet Olimpijski, służby medyczne, aż po trenerów. Taka struktura pozwoliła na podawanie nieletnim sportowcom substancji dopingujących, najczęściej w formie pigułek do połykania.

Więcej biografii sportowych z NRD i RFN

Alwin J. Wagner

Były lekkoatleta, wielokrotny mistrz w rzucie dyskiem

Jeszcze jako 26-latek Alwin Wagner miał zupełnie czyste konto, jeśli chodzi o stosowanie środków dopingujących. Niemiecka narodowa federacja lekkoatletyczna nie wytypowała go jak dotąd do udziału w żadnych mistrzostwach, mimo iż jako młody dyskobol osiągał wyniki spełniające międzynarodowe standardy kwalifikacji. Gdy jego ówczesnemu trenerowi nie przedłużono kontraktu, selekcjonerem kadry narodowej został były sportowiec wyczynowy. Aby jak najszybciej przełamać złą passę, nowy trener postanowił wciągnąć Alwina w proceder nielegalnego stosowania dopingu.

Przedstawił mu perspektywę 10-procentowej poprawy wyników i obiecał, że dzięki temu jego nazwisko będzie odmieniane w mediach przez wszystkie przypadki. Zapewnienia trenera odniosły zamierzony skutek. Alwin zaczął regularnie łykać podawane mu tabletki, przy czym ani razu nie ujrzał ich oryginalnego opakowania, nie wspominając o ulotce ze składem chemicznym. Obiecywany wzrost wydajności nastąpił bardzo szybko. Równie szybko zwiększyły się też zarobki Alwina, które niemal pięciokrotnie przekroczyły wysokość pensji nadkomisarza policji. O potencjalnych skutkach ubocznych przyjmowania dopingu nikt z nim wówczas nie rozmawiał.

Aby dotrzymać kroku najlepszym światowym dyskobolom, Alwin godził się łykać kolejne pigułki, a nawet pozwolił aplikować sobie zastrzyki. Oczywiście nigdy nie dowiedział się, jaką substancję mu wstrzykiwano. Gdy po kilku latach podjął próbę zdemaskowania stosowanych metod, nie spotkał się z żadną reakcją osób odpowiedzialnych za ten stan rzeczy. W roku 1981 Alwin Wagner po raz pierwszy zdobył tytuł mistrza Niemiec w rzucie dyskiem, co odbiło się szerokim echem w mediach, jednak i wtedy na jego apel nie zareagowali ani politycy, ani opinia publiczna.

Heike Knechtel

Była lekkoatletka, biegaczka na średnim dystansie

Urodzona w 1963 r. Heike Knechtel w wieku lat 13 zostaje uczennicą dziecięco-młodzieżowej szkoły sportowej przy SC DHfK w Lipsku. Dyscypliną, w której w przyszłości ma odnosić sukcesy, są biegi na średnim dystansie. Pod koniec drugiego roku nie przechodzi jednak przez gęste sito selekcji i ostatecznie w ośrodku tym spędza tylko dwa lata. Dlatego też później, w dorosłym życiu, Heike długo nie dopuszcza do siebie myśli, że i ona mogłaby być jedną z ofiar zorganizowanego dopingu.

Pierwsze problemy ze zdrowiem zaczną pojawiać się wkrótce po uzyskaniu magisterium z pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej. Heike będzie wielokrotnie operowana, aż w roku 2003 usłyszy druzgocącą diagnozę: złośliwy nowotwór piersi. Prawda o przyczynach choroby dociera do niej jednak dopiero w sierpniu 2014 roku, kiedy z powodu „całkowitej niezdolności do pracy” zmuszona jest odejść z centrum pomocy społecznej, którym od lat kierowała.

Uświadamia sobie wtedy, że jako nastolatka przez dwa lata przyjmowała sterydy anaboliczne – w postaci pigułek, które trenerzy w Lipsku nazywali „witaminami”. Wspomnienia wracają ze zdwojoną siłą. Przypomina sobie, że wszystkie zawodniczki miały specjalne zeszyty, w których skrupulatnie notowały ilość przyjmowanych dawek. Lekarze w końcu potwierdzają przyczyny jej obecnego stanu zdrowia i Heike Knechtel zostaje oficjalnie uznana ofiarą państwowego przemysłu dopingowego w byłej NRD. Obecnie Heike jest członkiem niemieckiego stowarzyszenia Doping-Opfer-Hilfe e. V., gdzie kieruje sekcją zajmującą się zwalczaniem nielegalnego dopingu w sporcie.

Ute Krieger-Krause

Była wyczynowa pływaczka

Ute Winter przychodzi na świat rok po wzniesieniu muru berlińskiego. Przed ukończeniem pięciu lat umie już pływać, a w roku 1973 spełnia się jej największe marzenie – zostaje przyjęta do dziecięco-młodzieżowej szkoły sportowej w Magdeburgu. Treningi na torze zaczynają się o siódmej rano. Ute pracowicie pokonuje długie dystanse na krytej pływalni, aż pewnego dnia – ma wtedy 11 lat – na krawędzi basenu pojawia się rząd kubków z „witaminami”. „Czułam na sobie spojrzenia trenerów, kiedy je łykałyśmy” – wspomina. Surowy reżim treningowy, nieustające parcie na wyniki. Wszystko to sprawia, że sukces nie każe na siebie długo czekać. W roku 1977 Ute Winter zostaje powołana do kadry olimpijskiej. Do zażywanych środków dołączają nowe niebieskie pigułki – substancje anaboliczne, które od teraz mają dodatkowo wspomagać program treningowy. Następuje gwałtowny przyrost masy mięśniowej. Barki, ramiona i kark nabierają tężyzny w takim tempie, że Ute zaczyna czuć się obco we własnym ciele. Ponawiane rozpaczliwie głodówki nie przynoszą żadnych efektów, przyczyniają się tylko do rozwoju bulimii.

Nadchodzi moment, gdy sesje treningowe stają się dla Ute udręką, której nie potrafi już dłużej wytrzymać. Mając niespełna 16 lat, zmuszona jest zakończyć swoją sportową karierę. Nie marzy już o występach na olimpiadzie. „Została we mnie tylko cisza” – tak Ute opisuje okres w swoim życiu, który później nastąpił. Kompulsywne objadanie się było tylko wstępem do nieuniknionej, przewlekłej choroby. Przez następne lata Ute Winter pogrąży się w czarnej otchłani, przechodząc kolejne epizody depresji, łącznie z pobytem na oddziale zamkniętym. Będzie potrzebowała aż 20 lat, aby w końcu zaakceptować swoją chorobę i nauczyć się z nią żyć.

Pod koniec tego okresu Ute wstępuje w związek małżeński. Jej mężem zostaje Andreas Krieger.

Dagmar Kersten

Była zawodniczka gimnastyki sportowej

Dagmar Kersten urodziła się w roku 1970. Kiedy jej talent gimnastyczny dostrzegają wschodnioniemieccy trenerzy, ma niespełna 9 lat. Umieszczona w internacie dziecięco-młodzieżowej szkoły sportowej w Berlinie szybko doskonali swoje umiejętności, by jako 15-latka zacząć sięgać po tytuły mistrzowskie w gimnastyce sportowej. Te sukcesy mają jednak swoją cenę. Ekstremalne obciążenia treningowe w połączeniu z działaniem środków dopingujących skutkują poważnymi kontuzjami kręgosłupa. Uszkodzenia są na tyle duże, że – ze względu na ryzyko wystąpienia urazu rdzenia kręgowego i paraliżu kończyn – lekarz ordynuje zawodniczce roczną przerwę w treningach. Po wznowieniu treningów ulega jednak kolejnej kontuzji, która uniemożliwia jej start w mistrzostwach świata w roku 1987.

Jej udział w rozgrywanych w kolejnym roku Letnich Igrzyskach Olimpijskich staje się możliwy wyłącznie dzięki regularnym dawkom sterydów, które w porozumieniu z lekarzami wstrzykują jej trenerzy. Jeszcze w tym samym roku, wskutek konfliktu z trenerami i funkcjonariuszami państwowymi, Dagmar składa wniosek o zezwolenie na wyjazd za granicę. O tym, że była jedną z wielu ofiar przymusowego dopingu, dowiaduje się dopiero po latach, kiedy w związku z toczącymi się procesami byłych trenerów enerdowskiej kadry pływackiej zjawia się u niej policja. Złożone zeznania i późniejsze własne dochodzenie w tej sprawie uświadamiają jej skalę procederu, w który uwikłana była przez całą swoją karierę w sporcie wyczynowym.

Obecnie Dagmar Kersten prowadzi własną szkołę sztuk walki i samoobrony. Trenuje głównie z dziećmi, uczy je, jak radzić sobie z przemocą. Angażuje się również na rzecz walki ze stosowaniem dopingu w sporcie.

Thomas Götze

Były lekkoatleta specjalizujący się w konkurencjach rzutowych

Thomasa Götze w dzieciństwie fascynowały trzy dyscypliny sportu: pływanie, piłka nożna i szachy. O uprawianiu lekkiej atletyki raczej nie marzył – zadecydował o tym wschodnioniemiecki system szkolenia kadr oraz dziecięco-młodzieżowa szkoła sportowa w Dreźnie, do której Götze uczęszczał w latach 1976–78. Nie ominął go tam również obowiązek przyjmowania „środków wspomagających”, czy też „witamin”, jak zwykł nazywać je trener.

Jego wyniki w rzucie młotem były coraz lepsze, pod koniec każdego sezonu rzucał średnio o 15m dalej. Niewątpliwie należał do najbardziej rokujących zawodników i gdyby nie kontuzja barku, miałby szansę na błyskotliwą karierę. Selekcjonerzy byli jednak nieprzejednani.

Thomas Götze do dziś walczy ze skutkami kryminalnej praktyki, jaką było wieloletnie faszerowanie sterydami młodych sportowców w ramach państwowego dopingu w NRD.

Wspólnie z Andreasem Kriegerem i innymi byłymi zawodowymi sportowcami angażuje się w szereg działań mających na celu przeciwdziałanie dopingowi w sporcie.

Partner projektu Anreas Krieger Story

Skontaktuj się z nami poprzez formularz kontaktowy:

Opcja kontaktu

Title

Title